Ένα γέλιο θα σας θάψει!

Το χιούμορ αποτελεί την απάντηση στον παραλογισμό του Υπουργείου. Σκληρό, καυστικό, ευρηματικό, αλλά πάντα καίριο, αποδομεί τα (ανύπαρκτα άλλωστε) επιχειρήματα της κυβέρνησης και στηρίζει με τον τρόπο του τον αγώνα των εκπαιδευτικών. Γιατί, όπως λένε και οι τοίχοι, "ένα γέλιο θα σας θάψει!".

Παρακάτω, μια συλλογή από τα καλύτερα που είδαμε τις τελευταίες ημέρες, ως ένα είδος αρχειακής καταγραφής. Δυστυχώς, η  ευρύτατη αναπαραγωγή τους δεν κάνει εύκολη την παραπομπή στους δημιουργούς.

Ομολογώ πως όταν έφτιαχνα το profile pic frame
δεν φανταζόμουν τέτοια μεγαλεία. Εύστοχο!

Όχι κάμερες στις τάξεις

Στο πλαίσιο της συλλογικής προσπάθειας ενάντια στην τοποθέτηση καμερών στις τάξεις έφτιαξα ένα πλαίσιο εικόνας για τις φωτογραφίες προφίλ (profile pic frame) στο facebook (στην πραγματικότητα, ανέπτυξα μια ιδέα που είδα σε site εκπαιδευτικών της Ουαλίας). Μπορείτε να τη χρησιμοποιήσετε πατώντας στην εικόνα παρακάτω.

Απόψε δεν αυτοσχεδιάζουμε: ερωτήματα για τον σκηνοθέτη

Σαν να μην πέρασε μια μέρα...

Επιστρέφουμε στα σχολεία την Τετάρτη 6 Μαΐου. Ανεξάρτητα από την άποψή μου για τη σκοπιμότητα της επιστροφής εκπαιδευτικών και μαθητών στα σχολικά κτήρια, η απόφαση ήταν αναμενόμενη, στον βαθμό που αίρονται αρκετά από τα περιοριστικά μέτρα της προηγούμενης περιόδου.
Επιμένω όμως ότι επίκειται η επιστροφή μας στα σχολικά κτήρια, όχι η επαναλειτουργία των σχολείων. Γιατί τα σχολεία -επί της ουσίας- δεν σταμάτησαν ποτέ τη λειτουργία τους ούτε στο επίπεδο της διοικητικής τους λειτουργίας (διευθυντές και υποδιευθυντές πήγαιναν κανονικά στα σχολεία και οι Σύλλογοι Διδασκόντων συνεδρίαζαν έστω κι από απόσταση) ούτε σταμάτησαν να επιτελούν το βασικό τους έργο προς τους μαθητές τους.

Τα πράγματα πήγαν καλά έστω αυτοσχεδιάζοντας...

Στο "Απόψε αυτοσχεδιάζουμε" του Λουίτζι Πιραντέλλο, ένας θίασος με επικεφαλής τον σκηνοθέτη του προσπαθεί να "κατασκευάσει" ένα θεατρικό δράμα ξεκινώντας από ένα διήγημα που (φυσικά) έγραψε ο ίδιος. Ο σκηνοθέτης θέλει να υποτάξει την ιστορία, τα πρόσωπα και τους ηθοποιούς στις δικές του αντιλήψεις για το θέατρο, σε σχήματα και φόρμουλες, σε εφέ καλά οργανωμένης θεατρικής πράξης, αλλά οι ηθοποιοί "ντύνονται" τόσο πολύ τους ρόλους τους, οι ρόλοι μπαίνουν τόσο πολύ μέσα στους ηθοποιούς, που αυτοί αγανακτισμένοι με τις συνταγές του σκηνοθέτη τον διώχνουν από το θέατρο και μένουν μόνοι τους να ζήσουν τους ρόλους που υποδύονται.  Ο  μύθος του Πιραντέλλο γυρνά στο μυαλό μου από τις πρώτες μέρες της κρίσης, και στο πάθος με το οποίο αντιμετώπισαν τα προβλήματα οι συνάδελφοι από την αρχή της κρίσης, είδα το πάθος των ηθοποιών να ζήσουν όσα υπηρέτησαν. Ο παραγκωνισμός δεν άρεσε βέβαια στον σκηνοθέτη μας. Αντίθετα, με τον σκηνοθέτη του θεατρικού, ο δικός μας γυρόφερνε τη σκηνή κι όλο και προσπαθούσε να στρέψει το έργο στη δική του εκδοχή. Κι όταν ένιωσε ότι υπερφαλαγγίστηκε από τη δράση των "ηθοποιών" του, ψέλλισε δυο τρία ευχαριστώ κι άφησε να εννοηθεί ότι το δικό του έργο "έπαιζαν". Κι ας μην ήταν έτσι! Και περίμενε την επιστροφή στην κανονικότητα της σκηνής. Τον αφήνω κι εγώ στην ησυχία του. Θα τον συναντήσω στο τέλος αυτού του κειμένου. Πίσω στην ιστορία, όπως τη ζήσαμε και στα ερωτήματα για το μέλλον που μας επιφυλάσσουν...